Leven zonder
grenzen, afval, drugs, google, weekend, zout, ouders, smartphone, plastic, president, stroom, alcohol, internet, milt, ijskast, gas, tandpasta, roken, god, files, bril, angst, geld, spijt, kinderen, partner, papier, suiker, nier, facebook, zorgen, voetbal, klagen, vakantie, fiets en glassex

kan allemaal, maar leven zonder sardientjes  ‘Nem pensar’ (geen denken aan)!

‘Het is volkomen absurd, dat de internationale adviesraad ICES de Europese Commissie afgelopen week geadviseerd heeft, dat Portugal minstens 15 jaar moet stoppen met het vissen op sardines’, zegt de president van het Nationale Instituut voor Visserij, professor Carlos Sousa Reis.

Dat zal niet alleen een hele generatie vissers werkeloos maken maar ook de Portugese cultuur en eetgewoonten ingrijpend veranderen. Vis en Feest ‘De levenscyclus van een sardine is 5-6 jaar. Als we de vangst 15 jaar bevriezen praten we dus over 3 cycli. Is het probleem dan opgelost? Waarom geen 150 jaar stoppen?
Dan heeft het meer zin om de Portugezen te verbieden sardines te eten!’

Volgens Jose Apolinário – de staatssecretaris van Visserij – is de dramatische terugloop van de sardines in de Atlantische oceaan niet het gevolg van overbevissing maar van klimaatverandering.

PONG-Pesca, een platform van NGO’s betrokken bij de visserij, vindt dat het land beter naar alternatieven – zoals de vangst op makreel – kan zoeken, dan zich te blijven vastbijten in ‘quota’.

Verleden jaar werd door de Portugese vissersvloot – volgens gegevens van het Nationaal Bureau voor de Statistiek – bijna 200.000 ton vis uit zee gehaald, waarvan 14.000 ton sardines.
Desondanks moet het land voor zijn consumptie sardines importeren.

Winst wordt er alleen gemaakt op sardientjes in blik, waarvan de productie verleden jaar een recordhoogte bereikte en de schatlist bijna 60 miljoen euro opleverde.

Quem me ensinou a nadar                   Wie leerde me zwemmen
Quem me ensinou a nadar                   Wie leerde me zwemmen
Foi, foi marinheiro                                Dat waren, dat waren, matroos
Foi os peixinhos do mar                       Dat waren de visjes in de zee

Milton Nascimento, Peixinhos Do Mar.    https://youtu.be/98BFoZ8t0lk

Bom fim de semana !

‘Als het aan mij lag werden jullie allemaal gesteriliseerd. Het is beter als jullie je bij IS gaan melden en jullie ras van de aardbodem verdwijnt. 
Brr, ik heb bloed van een aap aan mijn handen. Iemand met zo’n kleur kan geen Portugees zijn, dat is een zwartogees.’
( uitspraken van politieagenten in Cova de Moura )

Het Openbaar Ministerie heeft – na 2 jaar onderzoek – 18 politieagenten beschuldigd van raciaal geweld, ernstig letsel, marteling, valsheid in geschrifte en ontvoering van 6 jonge Afro-Portugezen in Cova de Moura, een van de oudste en grootste achterstandswijken van Lissabon, met 7000 inwoners, de meeste afkomstig uit Kaapverdië.

Het begon allemaal op 5 februari 2015 rond het middaguur met de arrestatie van Bruno Lopes, een jonge Portugees van Afrikaanse afkomst, die –volgens de politie – stenen zou hebben gegooid. Op het politiebureau wordt hij mishandeld en uitgescholden. Als vijf van zijn vrienden – en niet 25 zoals de politie beweerde – uit het Cultureel Centrum Moinha da Juventude navraag komen doen, worden ze meteen gearresteerd, omdat ze – volgens de politie – met geweld het bureau wilden binnendringen. Ook zij worden afgetuigd en geïntimideerd – ‘jullie gaan er allemaal aan, vuile zwartjakkers’ – en twee dagen vastgehouden, waarbij het racistisch beledigen, schoppen en slaan onverminderd doorgaat.

Als ze – na voorgeleid te zijn aan de onderzoeksrechter in Sintra – bij gebrek aan bewijs vrij komen, doen ze aangifte van marteling en racistisch geweld. Intern onderzoek bij de politie levert daarvoor onvoldoende aanwijzingen op en twee agenten worden licht gestraft – een wordt overgeplaatst en de ander 6 maanden geschorst. De overige blijven gewoon dienst doen in de wijk.

Dit gedetailleerde onderzoek van het OM toont duidelijk aan dat institutioneel racisme bij de politie wel degelijk bestaat en dat de zaak – na vervalsing van de feiten – zowel door de top van de politie als door de onderzoekscommissie twee jaar lang in de doofpot is gestopt’, aldus Lucia Gomes, advocaat van de jongens. ‘Gelukkig hebben ze de kracht en de moed gehad om hun beschuldigingen tot het laatst toe vol te houden.’
De jongens zeggen er deze week in de krant Público over: ‘wij zijn niet tegen de politie, omdat we weten dat we ze nodig hebben, wij zijn ook burgers’. We verzetten ons alleen tegen onderdrukking. We zijn ook niet tegen de Portugese maatschappij maar wel tegen racisme in die maatschappij.’

‘Institutioneel racisme wordt in stand gehouden door een van de grootste leugens die we onszelf voorhouden, namelijk dat Portugal in het – koloniale – verleden amper racistisch geweest is’, zegt Joana Mortágua, parlementslid van het Links Blok. ‘Dat belemmert integratie.’ [ Rassendiscriminatie ]

Over de afloop van het proces zijn de zes slachtoffers allerminst gerust. ‘Zwarten worden hier niet als mensen gezien. Wat er met ons gebeurd is, is niet nieuw. Er zijn de laatste jaren regelmatig van dit soort incidenten geweest, waarmee de politiek helemaal niets gedaan heeft. Zelfs organisaties als de Verenigde Naties en Amnesty hebben zich herhaaldelijk uitgelaten over het racistisch geweld van de Portugese politie. En wat is daarmee gebeurd? Niets. Helemaal niets!’

                                                                                             Bom fim de semana

In gedachten verzonken sjokte Paula de steile Calçada de Sant’ana op. Zweetpareltjes vochten om een plek op haar voorhoofd. Oh, wat haatte ze die school toch. Vooral vreemde talen. Ze kon al die regeltjes maar niet onthouden.

‘Boa tarde’. Toen ze haar hoofd opzij draaide, keek ze recht in het ongeschoren gezicht van Senhor Sergio, die met zijn blubbige, half ontblote bovenlijf tegen de deurpost aanhing en zijn ogen wellustig over haar net 16 jaar geworden lichaam liet glijden. Op het buurtfeest bij Club Desportivo verleden week (Vis en Feest) had hij zijn handen nog over haar billen laten glijden. De vuilak! Gelukkig had Nuno het gezien en hem een douw gegeven. Ze liep vlug door, zonder iets te zeggen.

Nuno kende ze al haar hele leven. Zijn ouders woonden vlakbij – in de Beco São Luis – recht tegenover de plek van het buurtfeest. Gisteren hadden ze precies zeven maanden verkering. Hij was wel een kop kleiner en een paar jaar ouder maar superknap en heel lief. De laatste tijd hadden ze elkaar maar weinig kunnen zien, omdat hij nu ook in de weekenden moest werken. Bouwvakkers waren tegenwoordig niet aan te slepen om de talloze leegstaande panden in de binnenstad op te knappen, die daarna als dure appartementen aan buitenlanders werden verkocht .

Kon ze maar een manier bedenken om niet meer naar die rotschool te hoeven.
Dan zou ze een baantje kunnen nemen bij begrafenisonderneming Gonsalez verderop in de straat.
Niet dat ze iets met dooien had maar ze had gehoord dat ze daar iemand voor de administratie zochten en rekenen kon ze wel.

Maar makkelijk zou het niet zijn, er waren tegenwoordig zoveel jongeren werkeloos. Of je moest gestudeerd hebben, zoals haar nicht Bettina. Die verdiende in Engeland als verpleegster goud geld. Senhor Sergio kende de oude Gonsalez goed, maar ze rilde alleen al bij de gedachte dat ze via die viezerik aan de baan zou moeten komen.

Toen ze thuis in de gang de krant opraapte, zag ze dat de rechtbank van Matosinhos bepaald had, dat een 16-jarig meisje – als ze trouwt – niet tegen haar zin gedwongen kan worden om tot haar 18e naar school te gaan.
Yes! glimlachte ze. Nu Nuno nog overhalen!

(Foto Público)                                                                      Bom fim de semana

Naast elkaar op een bankje, in het parkje op de Campo Sant’ana, kijken naar de driftig rondstappende haantjes en de vette eenden, die voorbij waggelen. ‘We zitten hier graag, vooral s’ morgens als het nog niet zo warm is. Even kletsen met mensen uit de buurt.’
Júlio (79) en Paula (77) zijn 51 jaar getrouwd en wonen hier al hun hele leven.  Ze hebben elkaar op het postkantoor in de Avenida da Liberdade leren kennen, waar zij de administratie deed en hij de post rondbracht. ‘Ik heb hem aan de haak geslagen’, lacht Paula. ‘Toen ik hem met zijn zachte ogen in zijn grijze uniform zag staan, dacht ik meteen, die laat ik niet meer los.’ Júlio is sinds 15 jaar gestopt met werken. ‘Vroeger had ik geen tijd om op reis te gaan en nu ik gepensioneerd ben, heb ik er geen geld voor’, zegt hij berustend.

Grijs en arm

Van elke tien alle Portugezen zijn er twee ouder dan 65 jaar. Over twintig jaar zullen dat er – door de toegenomen levensverwachting en het lage geboortecijfer – minstens drie zijn Toekomst.

Het gemiddelde pensioen is de laatste jaren met slechts 16 euro omhoog gegaan en een derde van het aantal gepensioneerden moet rond komen van minder dan 460 euro per maand. Dat is honderd euro minder dan het minimumloon.

Mishandeling

‘De laatste jaren zien we een duidelijke toename van geweld tegen ouderen’, zegt Maria Oliveira van het Portugese meld- en adviespunt Huiselijk Geweld (APAV)  Huiselijk geweld. Mishandeling is vooral psychisch en vindt in de meeste gevallen – vaak jarenlang – in de huiselijke sfeer plaats. In het overgrote deel betreft het getrouwde vrouwen tussen de 65 en 70 jaar. De daders zijn meestal de eigen kinderen – of kleinkinderen – en in een kwart van de gevallen de echtgenoot.

Pervers

‘Er zijn bejaarden in Portugal, die absoluut pervers behandeld worden’, zegt José de Faria Costa, ombudsman bij de gratis telefonische hulplijn voor ouderen ( Linha do Idoso). ‘Sommige kinderen gaan zo ver, dat ze – tegen de tijd dat het zomer wordt – stoppen met het geven van medicijnen aan hun ouders, waardoor die met spoed moeten worden opgenomen. Dan kunnen de kinderen rustig op vakantie’.

Maar ouders worden ook opgelicht en bestolen. ‘Laatst kreeg ik nog een telefoontje, waarbij bleek dat kinderen het pensioen van hun ouders inpikten door bij de Sociale Dienst te zeggen dat hun vader of moeder bedlegerig was en zelf niet kon komen’.

Ótimo fim de semana