Teamoverleg

Het overleg is nog maar net begonnen of ik hoor links van me een zachte plop, gulzige slikgeluiden en een inpandige boer. Weeïge, zure lucht. Als het lege, roomwitte plastic bio bakje wordt teruggezet, knijpt de vlezige voorzitter aan de overkant van de tafel haar diepliggende varkensoogjes even helemaal dicht, neemt een ferme slok uit de torenhoge beker en vervolgt vol nieuwe energie haar monoloog. Praten doet haar goed, zeker na vier maanden veroordeling thuis met een been omhoog. Luisteren, dat is iets voor de Anderen. Ze was bij het uitstappen van de lift zomaar gestruikeld over een muizig rugzakje. Dat had helemaal niks met haar buikomvang te maken, zoals die volslanke collega in de kantine beweerd had! Zweetdruppels vechten om voorrang, vestjes gaan uit, sjaaltjes af, ramen open. Een zwarte kanten waaier in haar propvolle roze vintage tas biedt uitkomst. Allebei overgehouden aan een weekendje Sevilla. Rechts een zacht schuren van nagels die worden bijgevijld. Achter me een alsmaar knarsende deur waardoor medewerksters binnenwaaien, op jacht naar instructies. Grommende smartphones worden zonder pardon het zwijgen opgelegd.
Pas als ze moet plassen krijgen de Anderen een kans. Over hoe de zomervakantie is geweest, de nieuwe juffrouw op school en wanneer precies de herfstvakantie begint. Een half leeg zakje amandelen komt voorbij en niet meer terug. Naast het biobakje wordt een broodje opgevuld met rauwe ham en blauwe aderkaas. Ouwe sokkenlucht. De Spaanse waaier wordt gemist. Eenmaal terug legt de voorzitter met zoveel woorden uit, dat het eigenlijk toch allemaal helemaal anders zit. En begint haar betoog van voren af aan. De Anderen staren weer voor zich uit, krabbelen iets in hun agenda of bellen met een buitenwereld waar de zon uitbundig schijnt. OK, zegt ze tenslotte, alles gaat dus veranderen. Meer weet ik ook niet. Als er geen vragen zijn, kunnen we nu naar de lunch. In een oogwenk is de vergaderruimte leeg.