Tag Archive for: Inequality

Woman-1

‘Nothing about women without us’ – Xiomara Castro, President of Honduras


The health of Portuguese women over 65 is worse than men, the 2021 report from the European Institute for Gender Equality claims. Only 12% assess their health positively (versus 18% in men) and 68% declare to have limitations in daily activities (56% in men). Healthy life expectancy in Portugal is 72 years for women, one year less than for men!



The report also looked at the issue of domestic violence and revealed that every two in three Portuguese women are victims in the domestic space, confirming the recent statement of UN Secretary-General AntĂłnio Guterres that ‘lockdowns and quarantines are essential to suppressing Covid-19 but can trap women with abusive partners’.



It is estimated that around 6,500 ethnic-minority women over 15 years of age might have been subjected to female genital mutilation. Last year health Portuguese professionals detected 101 cases. The practice is considered a crime and punishable by a prison sentence of up to 10 years.


Women face greater barriers in their careers than men and the labor market should become more inclusive. These are the main conclusions of the study Diversity & Inclusion last summer. Two-third of working women view they have barriers in their professional progression whereby gender issues continue to be the most penalizing factor. Further aspects in which women feel discriminated against in their careers are remuneration (less payment for the same work) and ethnicity (more job rejections in non-Caucasian women).


Covid-19 has exacerbated existing inequalities that disadvantage women. Sectors most affected by the pandemic are those with a high level of women workers, including the restaurant and hospitality business as well as the travel sector. 



In 2020, 35 women were murdered, 19 gender-based. There were also more than 50 femicide attempts, according to the Observatory of Murdered Women. In the first 10 months of this year already 14 women lost their lives.


Since domestic violence became a public crime in 2000, the police reported more than 215,000 cases in the last 20 years. Although overall the number of complaints remained the same, the number of detainees increased in the last two years by almost a third.


In the next blog – scheduled for January 2022 – you will find out that not all is doom and gloom with women in Portugal.

BOAS FESTAS               HAPPY HOLIDAYS                   (pic PĂșblico/Sapo)




/by

Black

‘Portugal is one of the most racist countries in the EU’ – European Social Survey

– ‘No one has ever said to me that I could not rent the house because I’m black’

Mamadou Ba is born in Senegal and has the Portuguese nationality. He is graduated, has a steady job at the Parliament, and speaks with a slight African accent. When he is calling for an apartment in Lisbon’s Parque das NaçÔes neighborhood, he gets an appointment 2 days later. Although the tenant promises him to send an SMS with additional information, he never does. If shortly thereafter a journalist of the newspaper PĂșblico– with a Portuguese name and a Lisbon accent – calls the same tenant, he immediately gets the necessary information by phone and an appointment for the next day. In only two out of five phone calls, Mamadou and the journalist were treated the same way.

– ‘It’s hard for blacks to find a job. There’s always a preference for whites.’

AmĂ©lia Costa is born in Guinee-Bissau and in possession of a Portuguese passport. When submitting her application for a management position, she doesn’t include a photo in her CV. After a call from the director of Human Resources, she is invited to an interview.
On entry, the director stares at her in amazement. ‘Apparently, he was expecting someone else’, she says.
The interview is going well and AmĂ©lia gets the job. When she asks the director at a later stage, why he looked so surprised when they first met, he says ‘the person I called and the person I met, didn’t seem to be the same’. ‘Since you speak without an accent, I didn’t expect you to be a black person. If you had submitted a photo with your CV, I probably would never have called you for an interview’, he confessed.
‘In Portugal, you hardly come across black people in leading positions or in the media. You’ll find them back office, in factories, kitchens, and supermarkets. We are not even given a chance to get to know us’, she explains.

– ‘The presence of black lecturers in the academic community is nil’

‘It isn’t true that social class eliminates racism.
‘If I come somewhere, where I’ am the only black person, I will be discriminated.
It’s no question of social discrimination, it’s the color of the skin’.
‘I’ll give you some examples’, she explains in PĂșblico.

‘When I return at the airport from a trip abroad, they often direct me to the line for Non-European passports and my luggage is nearly always checked by customs’. ‘Once I entered a meeting and heard a colleague – a bit too loud – say: ‘I don’t understand what that black one is doing here.’
And something that happened to me recently in the Santa Marta hospital, when I asked for a particular department and someone showed me the way. ‘When you see an indication that says Outpatients, you turn right – can you read?’
InocĂȘncia Mata is the only black professor in the Faculty of Arts at the University of Lisbon, where she is teaching since 1990.

BOM  FIM  DE  SEMANA

/by

Racism

“Ik zat met zwarte kinderen op de lagere school, met een paar op de middelbare school en met geen enkele meer op de universiteit” – Joana Gorjão Henriques.

“Dieper, kun je er nu onder komen?” Het was half vier in de middag en op de hoek van de Avenida Almirante Reis en de Rua Alvaro Coutinho lag de stoep naast het stoplicht open. Er werd blijkbaar aan een kapotte leiding gewerkt. “Nee, niet daar, iets meer naar links.” In de kuil twee Afrikanen in versleten kleding met een schop in de hand. Het zweet stroomde over hun zwarte gezichten. Boven hun hoofd stond een slordig groepje van vijf of zes ongekleurde Portugezen in gele verkeershesjes met een sigaret in de mond aanwijzingen aan de kuil te geven. Op de stoep een oud, wit bestelbusje waarvan het portier openhing. Erin een forse, witte man met een enorme buik en een rode helm op het hoofd, die zat te bellen terwijl hij in de verte staarde.

Hoeveel donker gekleurde Afrikanen er precies in Portugal wonen is niet bekend. De overheid registreert namelijk alleen nationaliteit en geen etniciteit. Hun aantal wordt geschat op bijna 100.000, waarvan verreweg de meeste afkomstig zijn uit de ex-Portugese koloniën Guinee-Bissau, Kaapverdië en Angola.

Afrofobie
Veel zwarte Afrikanen zijn werkeloos of krijgen onderbetaald. Er is ongelijkheid op het gebied van onderwijs, burgerrechten, gezondheidszorg en er is sprake van sociale segregatie, waarbij Portugezen met een Afrikaanse achtergrond in de oudste en slechtste wijken wonen. In de gevangenissen zitten 15 keer zoveel gekleurde Afrikanen dan ongekleurde Portugezen.

Een nationaal platform van 22 actiegroepen, onder leiding van SOS Racisme, wijst de Portugese regering al jaren op het feit dat er veel discriminatie en racistisch geweld tegen zwarte Afrikanen bestaat. Zij willen dat er meer gegevens verzameld worden over etniciteit om de specifieke problemen van minderheden in beeld te brengen. De overheid, die geneigd is de ogen te sluiten, ontkent racisme tegen zwarte burgers en verdedigt het standpunt, dat het verzamelen van etnische gegevens in strijd is met de Wet bescherming persoonsgegevens.

Wel kleur in nieuwe regering.
Maar er zijn ook hoopvolle ontwikkelingen. Zo heeft Portugal sinds verleden jaar voor het eerst een gekleurde premier met voorouders uit Goa – hij wordt mede daarom ook wel de “Gandhi uit Lissabon” genoemd – en is de minister van justitie een zwarte Afrikaanse vrouw, geboren in Luanda, Angola.

Geniet van het weekend    –    Tenha um ótimo fim de semana

/by

Armoede

Veertig jaar na de Anjerrevolutie lijden in Portugal nog steeds mensen honger omdat ze gewoon te weinig te eten hebben   [ De Armen (Os Pobres), Maria MĂłnica, 2016 ]  

“Ik heb honger, heeft u alstublieft een euro voor me”? De man, die me voor de Milleniumbank in het centrum van Lissabon aanspreekt lijkt een jaar of vijftig.
Hij heeft een lang, vaalbleek, ongeschoren gezicht. Op zijn hoofd een klein, zwart mutsje waaronder een paar vettige haren als lange, dunne wormen hun weg naar buiten zoeken. Zijn vuile, versleten kleren zijn hun oorspronkelijk kleur al lang vergeten. Toen ik zijn intens droeve ogen zag, trok ik mijn portemonnee en gaf
hem zijn euro.

Aalmoes geven?
Maar had ik hem dat geld wel moeten geven? Een vervelend reactionair stemmetje in mijn hoofd zeurde dat ik dat helemaal niet had moeten doen. De man was vast een werkschuwe oplichter, met een dikke Mercedes om de hoek van de straat.
Het dominante, linkse deel van mijn hersenen herinnerde me er bovendien aan, dat structurele werkeloosheid en armoede weliswaar noodzakelijke bijwerkingen van het kapitalistische systeem zijn, maar dat beschaafde landen dat oplossen met sociale voorzieningen voor mensen zoals hij. En om die euro nu uit te boeken als teken van naastenliefde ging me – als ongelovige – wel wat erg ver.

20% van de Portugezen leeft onder de armoedegrens

Sinds de straffe bezuinigingsmaatregelen, die Portugal tussen 2011 en 2014 door de Trojka ( Europese Commissie, Europese Centrale Bank en IMF) kreeg opgelegd, komt armoede bij een aanzienlijk deel van de werkende bevolking voor. Vooral het aantal arme werknemers – die zo weinig verdienen dat ze hun gezin niet fatsoenlijk te eten kunnen geven – is de laatste jaren sterk toegenomen in een land waar het minimumloon 505 euro per maand bedraagt.
Terwijl 20% van de bevolking onder de armoedegrens leeft, steeg het aantal Portugese miljonairs het afgelopen jaar met 1300. De verwachting is dat dit laatste
de komende jaren alleen maar verder zal toenemen.

 

Geniet van het weekend   –   Tenha um Ăłtimo fim de semana !

/by